Selasa, 02 Desember 2014

PANDONGAMU OBOR URIPKU
Dening : Tri Setyoningsih

Kaluwarga bapak Suyitna lan ibu Murtini kang manggon ana ing Desa Pejaten Krikil kecamatan Pageryung iku nduwe anak telu, lanang loro lan wadon siji. Anak lanang sing mbarep jenenge Achmadi. Saiki dheweke wis misah saka omahku lan manggon ana ing Desa Surokotho bareng anak bojone.  Masku nomer loro jenenge  Dwi Tamto uga uwis misah dewe, nanging ora adoh saka omahku. Dadi ijik kerep dolan maring omahku kanggo tilik wong tuaku lan aku. Aku dadi anak bontot wedok dewe pancen nyenengake, rasa tresnane ketara banget. Mula kadang-kadang mas Dwi sanadyan wis duwe anak bojo, isih cok meri marang aku.
Sekitar jam telu sore kang masku Achmadi, karo bojo Lan anak-anake pada mara  ing omahku. Aku seneng banget omahku dadi rame merga ana ponakanku cilik-cilik telu. Kebeh keluargaku lagi pada ngumpul, mula ing selane guyonan dadi rembugan apik antarane aku, wong tuaku, lan kang mas mbak ayuku ana ing ruang tengah ngarep tv kae. Sore kuwi kaya-kaya aku lagi dadi narasumber wae. Kabeh pada nari aku, nakoni kirane bar lulus sekolah  arep nglanjutake kuliah ana ngendi. Apa ya bisa wong tuaku buruh tani arep nguliahake anake, wong masku Achmadi wae kuliah ning UT merga ibuk ijik kerja. Aku wis ngomong karo bapak lan ibuku sadurunge, yen aku arep mandek setaun kanggo kerja disik banjur nerusake Kuliah Terbuka (UT) taun ngarep.
Nalika ing sekolahku diadakake pendaftaran kuliah nganggo jalur undangan (SNMPTN), aku nyoba melu ndaftar ning Unnes lan Universitas Sebelas Maret. Wanine melu ndaftar merga ana kesempatan kanggone keluarga sing kurang mampu men bisa nerusake kuliah yaiku liwat bantuan beasiswa Bidikmisi. Kancaku ngomongi yen aku dikon njajal disik.
“Ning kowe melu ndaftar SNMPTN pora?” pitakone Noviani  kanca sak mejaku.
“Iya Nov, tapi mberuh lah kayane aku arep kerja ndhisik kok taun iki.” semaurku lirih.
“lha ngapa ta?, ya dijajal sik aja pesimis ngana muga-muga Bidikmisine lolos kan tambah kepenak.” celathune Novi menehi semangat kanggo aku.
“hhehe iya Nov muga-muga wae ya, amin.” aku ngguyu saithik.
Nalika ndaftar kuwi aku rasane ragu lan ora patia yakin yen bisa ketampa SNMPTN, apa maneh beasiswa Bidikmisine menawa lolos tenan ya rasane kaya nemu inten. Nanging kabeh ki berkah pandongane ibuku, bapaku, keluargaku, lan tangga-tanggaku, dadi nambah ridhane Gusti Allah marang bejo nasibku.
Kira-kira seminggu sawise rampung ujian, aku milih kerja ing Semarang. Karepe  Aku lan ibuku ya arep nggolek rejeki kanggo sangu kuliah UT taun ngarep. Wengi sak durunge aku magkat kerja, ibuk nanggap aku karo menehi pitutur,
“Tri kirane opo kowe arep nerusake kuliah temenan?” pitakonane ibuk.
            “Insya allah buk, pandonganipun nggih.” semaurku marang ibuk.
            “Nek pancen ngana kekarepanmu arep milih kerja ya sing ati-ati ning paran kana kowe adoh wong tua kudu bisa njaga awa’e dewe, sing dadi cita-citamu luru rejeki arep digunakake kanggo nuntut ilmu mugaha bisa di ijabahi Gusti Allah.” pituture ibuk nrenyuhake atiku.
            “Matur nuwun buk, pangestunipun panjenengan”.
            “Iya ndhuk, muga-muga SNMPTN lan Bidikmisine lolos kabeh. Amin.” dongane ibuk kanggo aku
 “Inggih ibuk, amin.” aku mesem.
Ora krasa olehku kerja wis telung minggu. Sing tak rasakake kerja ing loundry iku abot tapi nyenengake merga akeh kanca sing gemati karo aku. Mlebu jam pitu isuk, bali jam pitu bengi iku wis dadi kontrak kerjaku. Sekitar jam loro awan aku nampa sms saka Novi, menehi  ngerti yen aku ketampa SNMPTN jurusan Bahasa Jawa ana ing Unnes. Rasane atiku pancen seneng, tapi aku durung lega yen beasiswane durung lolos. Menawa aku ora bisa oleh beasiswa Bidikmisi, apa ya bisa kesempatan kuwi arep tak jukuk.

Telung dina sawise pengumuman SNMPTN, aku nampa telfon saka ibuk. Dheweke menehi ngerti menawa wingi lebar kumpulan saka SMA mbahas perpisahan siswa kelas X11 SMA N 1 Sukorejo. Diumumake uga sapa wae siswa-siswa sing ketampa kuliah liwat jalur SNMPTN wis ditempel ing mading ngarep kantor guru. Alhamdulillah jenengku katut ketulis ana kana, mula ibuk ngakon aku cepet bali kanggo ngurusi sarat-sarat Verifikasi lan liya-liyane. Nang selane dina aku ijik ing Semarang, jebul tim survei Bidikmisi Unnes mara omahku. Sing ana ngomah namung bapak dewe, merga ibuk lagi ngaji. Seminggu sawise krungu kabar kabeh mau, banjur aku bali. Nanging sandhanganku ijik ing Semarang, merga bosku durung ngijinake aku metu kerja.
Sewulan persis nggone aku kerja. Nalika nampa bayaran aku pamit sisan yen wis ora bisa nerusake kerjane merga arep ngurusi pendaftaran kuliah. Bola-bali aku mbukaki internet kanggo niliki pengumuman-pengumuman sing wis dikirim saka Unnes. Tirakatku karo wong tuaku anggone ngarepake nasib mujur iku pancen temenanan. Dongane saben dina ora liya kanggo aku supaya bisa nerusake kuliah. Noviani sing ketampa ing Undip uga ngana. Perjuangan bareng antarane aku karo Novi wiwit kelas siji SMA nganti lulus arep mlebu kuliah bareng.
Kurang luwih sewulan sawise pengumuman SNMPTN, lagi wae diumumake ngenani masalah beasiswa Bidikmisi. Sekitar jam sanga isuk aku ngampiri Novi kanggo niliki hasil pengumumane. Aku salaman njaluk donga bapak, ibuk, kang mas, mbak ayuku, simbahku, tekan tangga-tanggaku barang tak jaluki donga kabeh. Aku mangkat karo nangis, wedi yen ora ketampa. Tekan omahe Novi jam sepuluh isuk, mangkat niliki penguman jam siji awan. Aku sholat dzuhur disik, ndonga marang Gusti Allah muga-muga apa sing dadi kekarepanku lan pandongane keluargaku bisa dikabulake.
Ora nyangka ora nyana Noviani wis lolos intuk beasiswa Bidikmisi S1 ing Undip jurusan Sastra Inggris. Aku tansaya deg-degan banget. Tangan sikilku ngringet anyes njejes. Raiku pucet kaya ora ana getih lan dayane. Wis aku pasrah wae, apa hasile bakal tak tampa. Alhamdulilah mripat iki dadi jembar nalika Novi mbukakae pengumumanku “Selamat saudari Tri Setyoningsih anda mendapatkan beasisiwa Bidikmisi S1 di Unnes”. Aku takon karo Novi ora kurang saka ping telu merga rasane kaya ngimpi.
“Nov apa tenan aku lolos Bidikmisine?” pitakonku kanggo Novi
“Iya Ning, lha iki jal delok dewe.” semaure Novi karo ndelokake komputer
“Ahh njajal baleni maneh Nov, kadang mau salah ndelok.” pitakonku ragu
“Ora kok, wong mau pancen jenengmu ta.” Novi semaur rada sengit
“Hi’ah opo tenan ya Nov, yen sing dimaksud iku jenengku.”

Rasane pancen durung percaya, nanging ngerti kabar kui mau aku kepengin cepet bali ngomah ketemu bapak lan ibuk. Alhamdulillah ya Allah berkah donga wong tuaku, keluargaku, lan tangga-tanggaku, aku dadi bisa nerusake kuliah. Aku percaya ora ana kekuatan sing bisa nandingi ampuhe donga, luwih-luwih dongane wong tua kanggo anake. Wis ta dongane bapak ibuk kuwi sing paling mustajab. Aja seneng nyepelekake wong tua. Apa wae sing dadi pitutur larangan, utawa dongane, bakal di ijabahi denig Gusti. Kaya lagune Rhoma Irama “ridho ilahi karena ridhonya”, iku bener-bener nyata.
Saiki aku lega, wong tuaku lan keluargaku pada melu seneng kabeh aku bisa kuliah. Alahamdulillah ya Allah sampun maringi pituduh kangge gesang kula kaliyan sedaya kaluwarga ingkang gumebyar kados obor. Nalika aku susah nggone sinau mula ora klalen njaluk dongane wong tua. Nalika arep ujian, supaya diwenehi gampang lan kasile apik aja klalen yen dongane wong tua iku ngetutake. Winganane kang masku Achmadi nalika melu lomba karaoke makili guru-guru saka pirang-pirang desa, merga aku lan ibuku melu nonton lan ndongakake alhamdulillah bisa intuk juara siji.
Aku percaya yen padange dalan uripe anak iku saka pandongane wong tua. Apa wae sing dadi alangan anak, bakal digampangake dalane saka Gusti Allah merga dongane wong tua. Matur nuwun bapak, ibuk, kang mas, mbak ayuku, lan kabeh kaluargaku, ana kene aku sinau mula njaluk pangestune supaya diwenehi gampang lan lancar nganti aku bisa lulus S1 dadi guru Bahasa Jawa lulusan Unnes kanthi IP apik lan ilmune bisa migunani kanggo liyane.
            Lakuku sing peteng bisa dadi padang, dalanku sing angel bisa dadi gampang, pituduhmu nggawe aku dadi ora kesasar merga nuruti dalan kabecikanmu. Matur nuwun bapak ibuk sing wis dadi obor kanggo uripku, muga-muga anak wadonmu iki bisa dadi wong sing migunani kanggo agama, negara, lan kaluarga. Amin. Dongamu obor uripku.


Tidak ada komentar:

Posting Komentar